Erguvanî Akşamlar
Erguvan, utangaçlığın rengi, baharın telli duvaklı olmasa da doğaya neşe katan rengi. İstanbul'un çiçeklerdeki rayihası...
Boğaz, güneşi görünce sevdiğini görmüş gibi utancından kızarmış erguvanlarla dolu... İstanbul neşesini buradan alır hüznünü herkesten....
Bir sabah bakarsın, boğazın gizlenilmez güzelliğini ve esrarını Erguvan çiçekleri süsler. Sabah açarlar genelde. Öğle vakti denizin ve toprağın kokusunu aralayarak güzel bir koku yayılır Marmara’ya. Akşam rengini çeker içine yavaş yavaş. Sadece ‘’bir’’ perde olmalı ölümle akşamın arasında. Kızıl ile pembe renkleri arasında bir coşkudur bu gizemli hava.
Kimi çiçekler nisan ayında açar, kimileri de zamansız açmakta inat edip Kardelen olup açıverirler bembeyaz. Ve öyle bir çiçek vardır ki, mayıs ayını bekler. Hazirandan izin almış ve ‘’Erguvanlar benim yerdeki yıldızlarımdır’’ diye övünür mayıs. Hazirandır, dinlemektedir onu mayıs günlerin arasından. Herkes bir mekân bulur ve yerleşir yeryüzünün herhangi bir köşesine.
Erguvanlar da mekanlarını seçmişlerdir. Ve seçtikleri mekan bir zamanlar masallara bile sığmayacak, engin güzellikleri olan İstanbul’dur. Anadolu Hisarında, Rumeli hisarı ve Emirgan’ın nadir yerlerinde açmaktadır. Beykoz Mihrabat’ın yeri de bir başkadır.
Erguvan, denizle öyle iyi iki dosttur ki bu dostluk şarkılarla, şiirlerle ve hep hatırlanan güzel rüyalarla devam eder. İşte bu dostluğu akşamlar perçinler. Akşamlar da erguvan ve denizin dostluğuna şahittir. Öyle ki; akşamların kızıl rengi yansıttığı gökyüzünde, erguvanlar yalnız bırakmazlar sevgi dolu insanları...
‘’Geçmişin geleceğe emanet ettiği bir sırdır erguvan’’
Gece ayazı onu mayısta üşütmez, sabahtan sıcak bir sevgi almıştır çünkü yapraklarına...
Erguvan, hep sevmiştir utangaçlığı,
Kim bilmiş ki; görmeye gelmez sırrını...
Ve vedası gelmiştir doğaya. Gelişi gibi utangaçtır, kokusu gibi süzülür sonsuza...
Yetişebilen vaktine, görür onları. Lakin göremeyenler de vardır.
Onlar, ne utangaçlığın mahremiyetini, ne sevginin kutsallığını, ne de sonsuzluğun manasını bilirler...
Boğaz, güneşi görünce sevdiğini görmüş gibi utancından kızarmış erguvanlarla dolu... İstanbul neşesini buradan alır hüznünü herkesten....
Bir sabah bakarsın, boğazın gizlenilmez güzelliğini ve esrarını Erguvan çiçekleri süsler. Sabah açarlar genelde. Öğle vakti denizin ve toprağın kokusunu aralayarak güzel bir koku yayılır Marmara’ya. Akşam rengini çeker içine yavaş yavaş. Sadece ‘’bir’’ perde olmalı ölümle akşamın arasında. Kızıl ile pembe renkleri arasında bir coşkudur bu gizemli hava.
Kimi çiçekler nisan ayında açar, kimileri de zamansız açmakta inat edip Kardelen olup açıverirler bembeyaz. Ve öyle bir çiçek vardır ki, mayıs ayını bekler. Hazirandan izin almış ve ‘’Erguvanlar benim yerdeki yıldızlarımdır’’ diye övünür mayıs. Hazirandır, dinlemektedir onu mayıs günlerin arasından. Herkes bir mekân bulur ve yerleşir yeryüzünün herhangi bir köşesine.
Erguvanlar da mekanlarını seçmişlerdir. Ve seçtikleri mekan bir zamanlar masallara bile sığmayacak, engin güzellikleri olan İstanbul’dur. Anadolu Hisarında, Rumeli hisarı ve Emirgan’ın nadir yerlerinde açmaktadır. Beykoz Mihrabat’ın yeri de bir başkadır.
Erguvan, denizle öyle iyi iki dosttur ki bu dostluk şarkılarla, şiirlerle ve hep hatırlanan güzel rüyalarla devam eder. İşte bu dostluğu akşamlar perçinler. Akşamlar da erguvan ve denizin dostluğuna şahittir. Öyle ki; akşamların kızıl rengi yansıttığı gökyüzünde, erguvanlar yalnız bırakmazlar sevgi dolu insanları...
‘’Geçmişin geleceğe emanet ettiği bir sırdır erguvan’’
Gece ayazı onu mayısta üşütmez, sabahtan sıcak bir sevgi almıştır çünkü yapraklarına...
Erguvan, hep sevmiştir utangaçlığı,
Kim bilmiş ki; görmeye gelmez sırrını...
Ve vedası gelmiştir doğaya. Gelişi gibi utangaçtır, kokusu gibi süzülür sonsuza...
Yetişebilen vaktine, görür onları. Lakin göremeyenler de vardır.
Onlar, ne utangaçlığın mahremiyetini, ne sevginin kutsallığını, ne de sonsuzluğun manasını bilirler...
Yorumlar