Ceket, çocuk ve diğer ajanda

Çocuk büyüdükçe ceket küçülüyor. Çocuk büyümek istemedikçe, o ceketin cepleri dolup taşıyor saklamak istedikleriyle.

Adam, sırtında yalanı -aslında dünyalıkları- taşıyor. Doğru mu bu? Hiç yardımcı olmaz mı dünya, yüklenilenin hafifletilmesi için bir teklifte bulunamaz mı... Dünya, yükün kendisi oldukça içindekilerinin de yükten bağımsız sayılmamasını sadece çocuklar umursamıyor; çünkü çocuklar dünyayı henüz kabullenmiş değil; geldikleri yeri özlüyor ve ağırlık nedir henüz bilmiyor ruhları...

İki kardeş var. Kimi zaman yan yana, kimi zaman ise mesafelerle kol kola. Hep öyle olmadı mı? Aralarında değişmeyen bir yaş, devran eden bir duygu ve sualsiz bir bağ...

Zaman olur ki, küçük elleriyle ve fakat gepgeniş hayalleriyle, elek içinde dünyanın uyduruklarını ayıklıyorlar. Ne de güzel yapıyorlar bunu. Birbirinden ayırıyorlar kimsenin yapamayacağı kadar, olmamış olanlarla olmuş olanların oyununu...

Ağaç kovuğu içinde çocukların başka ormanları görebildiği evlerin olduğunu bir çocuktan duyabilirsiniz. Bu yerlerde mitokondri çocuklara enerji dağıtır. Herkese yetecek kadar vardır bu enerji fakat çocuklar damıtılmış olarak alırlar onu. Bir yetişkin, bunu ikinci el bir eşyayı alır gibi alıp nakledebilir ancak. 

Ve ancak bir çocuk, ‘Bayram’ deyince bayramın geldiğini anlayabilir,  büyükler ise çocukluğuna koşulsuz dönerek..

Yasin Onat

30 Nisan 2020 Fatih