Ben Dedikçe

Evi yanmış bir ailenin şaşkınlığıyla sesleniyorum sana
Odalarda sıkışıp kalmış anıların
yokluğa savurduğu sert sessizleri umursamadan
ne olduğunu bilemediğim hâllerle sesleniyorum!
Saklı şehirler inşa ediyorum ayak izleri olmayan uçurum kenarlarına.
Avlusunda Cennetten çocuk sesleri...

Sana! dedikçe
Sen! dedikçe kulaklarım çınlıyor birden

Hüznüm çoğalıyorsa sana seslenmekten
Günler azalıyor demektir bildim işte muamma!
Ve yana devrilmiş bir kumsaati ilgilendirmezken kimseyi
Beni perişan eder aklımdan geçen zaman zembereği
Olsun yine de, insan bir yola yolcu
akıp gitmeyen yanıp da sönmeyen ne var
ki hüzne çetele tutmamış olsun

Ben beni üzdükçe
Neden bilmem, helallik istiyorum senden

Verilmemiş bir hesabım kalmayana dek
Gölgesinde bir ağacın af dileyeceğim
Öyle sıkı tut ki ellerimden titresin kalbimin tüm odaları
Öyle tut ki ellerimden geriye ben diye bir şey kalmasın!

Yasin Onat