İyi ve Adam

Adam iyi’ye yaklaştı ağırlığını bilmeden
‘İyi’ iyi olmaktan uzaklaştı, dağıldı tuz-buz oldu
Bir iz kaldı geriye iyiden; bir kaç saniyelik bir ses..
Adam o sesi duymuş gibi yaptı, oysa duymamıştı
Sinirlendi, öfkesi ağzından çıktı kulaklarını tırmaladı
Hata yapma payı çok yüksekti yaşamanın
ve derman saklıydı dertlerin içinde!

Adam içine baktı, kımıldayan bir şey hissetti
Bir şey olmalıydı çünkü canı yanmıştı
Uzun uzun yokladı içini savaşır gibi.
“Saçmalama artık” dedi aklı, “Aradığın bende!”
Bir bıçak olup susturdu vicdan aklı
Vicdan: “Devam et aramaya, aradığın neyse o içinde!”
Adam devam etti yoklamaya içini
Ta ki iyinin geride bıraktığı sesi bulana dek
Durdu adam, durgunlaştı ve ağladı sessizce
Kaybedilmiş değerlerin yükünü yalnız vicdan taşırdı!

Ses: Böbürlendiğinde uzağında sabrettiğinde hemen yanı başındayım
İçini kirletme ki, hep orada var olayım!

Y.O