Söylenen

kıyılara düşman bir münzeviyim ben

yarına varmış gibi yolundan dönmek isteyen

hoyratça harcadım kalsın istediklerimi

kalmadı oysa istemediklerim bile benimle

anne ben, nihavent makamlarda okunan salalar gibi

bitmeye yakın aslına rücû eden uzun bir cümleyim

ne sahifelerce dolup taşan -harflerin gölgesinde-

ne de Levh-i Mahfuz’dan bir harf eksik!

anne ben çekilmek istenen bir derdin

yarım kalmış öznesiyim.

ne alınyazısından habersizim mükerrer günahlarla

ne de ifşa edilmiş bir sırda kabahatim...

yok! dedim. inkar ettim.

ne gelmişse gitmeyle anılmıyor mu onun da adı?

ne kışı, ne yazı, ne baharı ne de sonbaharı

yetmiyor bir ömrü yaşanmamış saymak için ne de olsa

akşam dedim. bölüyor zihnimi iki eşit parçaya

durup bakıyorum da gökyüzüne

bir yanım burada kalmış diğer yanım çekip gidiyor bulutlara.

yağmurun sesine sakladım ben

henüz çocukken ikrar ettiğim yarım kalmış dualarımı...

biraz dinle beni ey gökyüzü ırmağı

ey toprağa can veren rahmet!

dinle.. bir gün seni toprak olup bekleyecek olanı

her kıyının bir müptelası varken

ve yokken artık inkar ettiklerim

en çok sende aradım

kaybetmek istemediğim seslerin 

değişmeyen yankısını.

Yasin Onat